WHER’ I END 'ND U BEGIN

Μου αρέσουν πολύ τα blog. Είναι, νομίζω, η μόνη μορφή τόσο ελεύθερης και διαδραστικής (ηλεκτρονικής) επικοινωνίας. Κάθε είδους δημοσίευση (ο,τιδήποτε κι αν αφορά – οπουδήποτε κι αν γίνεται) μοιάζει λίγο σαν να κλείνεις ένα μήνυμα σε ένα μπουκάλι και να το ρίχνεις κάπου. Ξέρεις –ή τουλάχιστον ελπίζεις- ότι κάποιος θα το βρει και θα το διαβάσει. Η απόσταση μεταξύ πομπού και δέκτη είναι γοητευτική, αλλά ταυτόχρονα κυκλώνει τον πρώτο με την ανασφάλεια (πρώτα) αν ποτέ κανείς θα διαβάσει αυτό που έστειλε και (έπειτα) πώς θα το σχολιάσει.

Αν έστελνες τα κείμενά σου σε μια εφημερίδα ή σ’ ένα περιοδικό, θα ένιωθες σα να έριξες το μπουκάλι που περιέχει το μήνυμά σου στη θάλασσα. Μάλλον το κύμα θα το φέρει στα χέρια κάποιου. Δύσκολα, ωστόσο, θα μάθεις τις εντυπώσεις που του άφησε, εφόσον δεν τον γνωρίζεις προσωπικά, ακόμα κι αν ο δέκτης του μηνύματος κολυμπάει λίγα μέτρα παραδίπλα.

Όταν ‘ανεβάζεις’ κείμενα σε ένα blog τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά: μοιάζει περισσότερο σα να ρίχνεις το μπουκάλι στο διάστημα. Το διαδίκτυο είναι κάτι αντίστοιχα αχανές. Δεν μπορείς να πιστεύεις βάσιμα ότι θα διαβάσουν το blog σου πολλοί - ίσως τελικά τα μόνα ‘κλικ’ που θα το αγγίξουν να ακουστούν απ’ το δικό σου ποντίκι. Ίσως, πάλι, κάποιος να το δει. Ως εκεί, όμως. Χρόνο πολύ δεν θα έχει. Ούτε και το κείμενό σου είναι τόσο καλό, ώστε να ξοδέψει κι άλλα δευτερόλεπτα μιας ζωής.

Αν, ωστόσο, πιστεύεις ότι είσαι τόσο τυχερός, ώστε το μπουκάλι σου να χτυπήσει στο παράθυρο του Star Trek την ώρα που ο Mr. Spock απλώνει έξω την μπουγάδα, και τόσο ικανός, ώστε ενθουσιασμένος να το διαβάσει από τα μεγάφωνα σε όλο το πλήρωμα, μάλλον χαραμίζεσαι. Στην ‘Τόλμη και γοητεία’ θα πλήρωναν καλά κάποιον με τη φαντασία σου, προκειμένου να βρει και άλλους πιθανούς συνδυασμούς παθιασμένου έρωτα, κέρατου και ίντριγκας μεταξύ των δέκα πρωταγωνιστών, τη στιγμή που νομπελίστες μαθηματικοί διαβεβαιώνουν τους σεναριογράφους ότι έχουν ήδη εξαντλήσει και τις 6.728 δυνατές αλλαξοκωλιές (με απενεργοποιημένους πάντα τους περιορισμούς λόγω φύλου, συγγένειας και ηλικίας).

Από την άλλη, το blog είναι ένας απολύτως διαδραστικός τρόπος επικοινωνίας. Όποιος τυχόν το διαβάσει μπορεί να σου απαντήσει αμέσως και το σχόλιό του να αναρτηθεί σε συνέχειά του δικού σου κειμένου. Οι παραδοσιακές δυνατότητες απάντησης (μέσω επιστολής κλπ.), έμφυτα ακρωτηριασμένες λόγω των αυτονόητων δυσχερειών χώρου και χρόνου ως προς τη δημοσίευσή της, φαντάζουν πλάι στην εκπληκτική διαδραστικότητα του blog τόσο απλές και αμήχανες, όσο ο Κώστας Σημίτης δίπλα στην οικογένεια Φλωρινιώτη.

Όπως και να ’χει, τελικά, λέω να τολμήσω να στείλω κάποια συντρίμμια της σκέψης μου να περιπλανηθούν ελεύθερα στο κυβερνο-χάος. Στην καλύτερη περίπτωση θα γλιτώσω ένα σκασμό λεφτά απ’ την ψυχανάλυση. Στη χειρότερη θα έχω αφήσει μόλις ξημερώσει καναδυό μαύρα κούτσουρα να σιγοκαπνίζουν τη μέρα σας. Μ’ ακούει κανείιιιις; Πάρτε το μηδέεεεεεν…