ΚΑΝΕ ΜΟΥ 'ΜΜΜΟΥΟΥΟΥ'

Σε ολόκληρο τον κόσμο -και κυρίως στις Η.Π.Α.- αναζωπυρώθηκε πρόσφατα η συζήτηση για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων με αφορμή την επιλογή τριών ταινιών με θέμα σχετικό με την ομοφυλοφιλία ως υποψηφίων για βραβείο Όσκαρ και (κυρίως) τη μη επιλογή μιας από αυτές ως της καλύτερης ταινίας της χρονιάς, για τον ίδιο πάντα διαγωνισμό.

Το θέμα των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων είναι πρωτίστως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν και σε μερικές χώρες ήδη αναγνωρίστηκαν κάποια δικαιώματα συμβίωσης, αμοιβαίας διατροφής, σύνταξης κλπ., στις περισσότερες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) παρατηρείται ισχυρή αντίδραση στην αναγνώριση δικαιωμάτων σε άτομα του ίδιου φύλου που συμβιώνουν με βούληση δέσμευσης.

Η εύκολη κριτική ότι η Κριτική Επιτροπή των βραβείων Όσκαρ δεν τόλμησε να απονείμει το βραβείο της καλύτερης ταινίας στο ‘Μυστικό του Brokeback Mountain’, αποδεικνύοντας έτσι το συντηρητισμό του συστήματος των Μ.Μ.Ε., έρχεται σε αντίθεση με την επίσης ευρέως διατυπωνόμενη θέση ότι τα Μέσα έχουν ‘αλωθεί’ από τους ομοφυλόφιλους. Η αλήθεια είναι ότι καμία άλλη μειοψηφούσα ομάδα πληθυσμού δεν εξασφαλίζει τόσο έντονη προβολή από τα Μ.Μ.Ε. Ως γνωστόν, η δυνατότητα προσαρμογής της νομοθετικής πραγματικότητας στα συμφέροντα μιας κοινωνικής ομάδας είναι ανάλογη της επιφάνειας πίεσης που ασκεί η ομάδα αυτή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Τότε, το εύλογο ερώτημα είναι γιατί η νομική αποκατάσταση των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας υπολείπεται του δέοντος; Με άλλα λόγια, γιατί δεν έχουν καταφέρει να ανατρέψουν το συντηρητισμό της κοινής γνώμης και να επιβάλουν λύσεις που ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντά τους – ορισμένα από αυτά σχεδόν αυτονόητα για κάθε έμφρονα άνθρωπο;

Η απάντηση μάλλον εντοπίζεται στο γεγονός ότι, ενώ πολλά άτομα ομοφυλοφιλικού σεξουαλικού προσανατολισμού διαπρέπουν με το έργο τους, διακρίνονται στη δημόσια σφαίρα και έχουν εύκολη πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας, δεν έχουν κατορθώσει (είτε λόγω απροθυμίας είτε λόγω ανικανότητας) να εκφέρουν πειστική επιχειρηματολογία ως προς τα δικαιώματά τους. Το να σου δίνεται βήμα είναι όντως πολύτιμο, αρκεί να έχεις κάτι να πεις. Η τηλεόραση έχει πλάσει για τους ομοφυλόφιλους μια εικόνα σχεδόν καρικατούρας, ενώ στο δημόσιο βίο η συζήτηση σπάνια διεξάγεται με προσόντα ώριμης και συνειδητής διεκδίκησης.

Η δράση δημιουργεί αντίδραση και η κοινωνική περιθωριοποίηση της ομοφυλοφιλίας έως τώρα έχει εκλύσει αντισώματα δημιουργικότητας ως διέξοδο των ομοφυλοφίλων από το περιθώριο. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ό,τι έχουν πετύχει ως άτομα αδυνατούν να το πετύχουν ως κοινωνική ομάδα. Μάλλον πρέπει οι ίδιοι πρώτοι, ως κοινότητα που μειονεκτεί δικαιικά, να αντιληφθούν ότι η διαφορά στη σεξουαλική προτίμηση δεν (πρέπει να) ενδιαφέρει οπουδήποτε αλλού παρά μόνο στην επιλογή ερωτικού συντρόφου. Πρέπει να ανοιχθούν στην (έστω και εχθρική αρχικά) κοινωνία χωρίς κόμπλεξ και τάσεις περιθωριοποίησης, να εκφέρουν πειστικό λόγο, να ανοίξουν ώριμο διάλογο. Τα τείχη του συντηρητισμού επιχειρούν να αποκλείσουν όσους θεωρούν ανεπιθύμητους από την υπόλοιπη κοινωνία. Από το να προσπαθείς -μάταια- να τα γκρεμίσεις με φωνές, καλύτερα να δεις την πόρτα που, λίγο παραδίπλα, στέκει ορθάνοιχτη.

(Στη φωτογραφία, ομοφυλόφιλος cowboy, πεπεισμένος πως η απονομή μόνο τριών βραβείων Όσκαρ στην ταινία 'Το μυστικό του Brokeback Mountain' βάλλει ευθέως κατά των ομοφυλοφίλων στο σύνολό τους, αναζητά τα μέλη της κριτικής επιτροπής, αποφασισμένος για εκδίκηση.)