ΑΣΥΜΠΤΩΤΕΣ ΤΡΟΧΙΕΣ

Η άφιξη του μηνύματος στο κινητό του ήχησε με εκείνο τον παράξενο τρόπο με τον οποίο ηχούν οι αφίξεις των μηνυμάτων στα κινητά όταν κάτι σπουδαίο πρόκειται να συμβεί και τον οποίο σχεδόν κανένας ποτέ δεν παρατηρεί.

Η πρόσκληση ήταν για ωραίο μέρος, σε ωραία ώρα, με ωραία παρέα, τη λάθος στιγμή. Για διάφορους λόγους η διάθεσή του θύμιζε ηλιοτρόπιο στο γέρμα του ήλιου (αν όχι στο βάζο μετά την τρίτη εβδομάδα με το ίδιο νερό). Ωστόσο, το θεώρησε καλό οιωνό, ευκαιρία να ξεχάσει, να ξεφύγει, να ξεκουνηθεί.

Η κλήση στο τηλέφωνό της ήχησε με εκείνο τον παράξενο τρόπο με τον οποίο ηχούν οι κλήσεις στα τηλέφωνα όταν κάτι σπουδαίο πρόκειται να συμβεί και τον οποίο σχεδόν κανένας ποτέ δεν παρατηρεί.

Η πρόσκληση ήταν για όχι τόσο ωραίο μέρος, σε ωραία ώρα, με αδιάφορη παρέα, τη σωστή στιγμή. Για διάφορους λόγους η διάθεσή της θύμιζε ξέγνοιαστο καλοκαιρινό αεράκι (αν όχι κύμα γαλήνιο που ξεπλένει τις σκέψεις). Ωστόσο, το θεώρησε υπερβολή μετά από τόσες ώρες στη δουλειά και στο πανεπιστήμιο να ξαναφύγει απ' το σπίτι, να μην πέσει να ξεκουραστεί.

Τελικά, αυτή αποφάσισε να πάει.

(Αν είχε πάει και αυτός, θα είχε καθίσει στη θέση πίσω της, με κάποια αφορμή θα είχαν μιλήσει, θα είχαν συστηθεί, θα είχαν βρει κοινούς γνωστούς. Θα είχαν νιώσει έλξη ο ένας για τον άλλο, θα είχαν γελάσει με τα αστεία του, θα είχαν διηγηθεί ιστορίες. Θα αντάλλασσαν τηλέφωνα, θα ξαναέδιναν ραντεβού, θα τα έφτιαχναν. Θα έκαναν καλό σεξ, θα μάλωναν συχνά, θα πήγαιναν ταξίδια, θα έβλεπαν πολύ σινεμά, θα γράφονταν στην ομάδα φωτογραφίας, θα γνώριζαν τους φίλους του άλλου, θα μάθαιναν τα οικογενειακά του, θα του αγόραζαν δώρα. Θα τον απατούσε τρεις φορές, θα την έπιανε τη μία, θα του ορκιζόταν πως δεν ξανασυνέβη, θα τη συγχωρούσε. Θα το μετάνιωνε δυο φορές, θα της το έλεγε δέκα, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ. Θα βρίζονταν και θα θύμωναν, θα έκλαιγαν και θα φιλιόντουσαν, θα έβλεπαν αγκαλιά στην παραλία την αυγή. Θα χώριζαν όταν πια κάποιος τους θα είχε βαρεθεί, θα ξαναβρίσκονταν αραιά και πού, θα ζήλευε πολύ όταν θα την πρωτόβλεπε έξω με άλλον, θα τον νοσταλγούσε όταν θα τον έβλεπε στις παλιές φωτογραφίες. Θα την αποκαλούσε "πρώην μου" και θα μιλούσε στους φίλους του γι' αυτή φιλοσοφώντας για τη δέσμευση της σχέσης. Θα της τον θύμιζαν ανύποπτα το αγαπημένο της μπλουζάκι και το αστείο ζωάκι-μπρελόκ που θα της είχε κάνει δώρο κάποτε, τυλιγμένα σε χαμόγελα.)

Τελικά, αυτός αποφάσισε να μην πάει. Είπε να δει μία ταινία στο σπίτι. Αποκοιμήθηκε πριν τελειώσει.


(Οι φωτογραφίες είναι από έργα του υπέροχου Roy Lichtenstein, φυσικά)