Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ

ΜΙΑ ΜΕΡΑ
όχι απλώς φιλιώθηκε με τη σκιά του, μα την αγάπησε στ' αλήθεια. Έκτοτε πρόσεχε να τη σέρνει συνεχώς πίσω του, τρέμοντας μη τυχόν σκοντάψει πάνω της ή μη την ποδοπατήσει. Κι έτσι τον έβλεπες να στέκεται απότομα σε κάθε αλλαγή διεύθυνσης του φωτός ή να περπατά κοφτά, στις μύτες των ποδιών του, υψώνοντας τα γόνατα σχεδόν ως το στήθος (θέαμα αλλόκοτο -σχεδόν θεατρικό).

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ
σκάλισε κατάχαμα μια κόγχη ακριβώς σαν το περίγραμμά του. Ξάπλωσε μπρούμυτα στο φρέσκο χώμα και, εφαρμόζοντας μια τεχνική πρωτόγνωρη (και, καταπώς φαίνεται, καλά προετοιμασμένη), ήδη με το πρώτο φως αγκάλιασε τη σκιά του και έκτοτε ενώθηκε μαζί της.

(στη φωτογραφία το έργο La branche (1956-1962) του υπέροχου Marc Chagall.