ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

Στο γραφείο δουλειά μέχρι αργά το βράδυ. 11:15. Μια γυναικεία φωνή με καλεί στο κινητό. Με αποκαλεί με τ' όνομά μου και με βρίζει για κάτι που έχω κάνει σε κάποια -δεν λέει τι, ούτε σε ποια (μάλλον θα έπρεπε να ξέρω). 12. Βαριέμαι. Κουράζομαι. Αφήνω τα υπόλοιπα για το πρωί. Κλειδώνω την εξώπορτα κοιτώντας φοβισμένα τριγύρω μήπως πλησιάζει κανείς στο σκοτεινό δρόμο. Ένα τραβεστί κάθεται βαριεστημένα στο αυτοκίνητό του περιμένοντας πελάτη και με κοιτάει απ' το απέναντι πεζοδρόμιο. Απ' το mp3 player ο Thom Yorke σκαλίζει εκκωφαντικά τις σκέψεις μου με το Wolf at the door. 12:20. Παίρνω λεωφορείο για το σπίτι. Έξω απ' το παράθυρο βλέπω την πρώην μου να βαδίζει. Οι ματιές μας απωθούνται σαν όμοιοι πόλοι. Μία παρά. Η πόλη αντανακλά φώτα και απορροφά συναισθήματα. Υποχρεώσεις με κυκλώνουν. Προθεσμίες υφαίνονται γύρω μου ασφυκτικά. Μπροστά μου στο λεωφορείο μια παρέα κωφάλαλων συνομηλίκων μου. Χειρονομούν ζωηρά καταστρώνοντας το πρόγραμμά τους για την επόμενη μέρα. Η σιωπή τους, κρυστάλλινη, τσιρίζει στ' αυτιά μου αλήθειες που δεν θέλω να ξέρω. Η σιωπή μου, παχύρρευστη, πνίγει τις σκέψεις .Το τέλος μιας μέρας.

(Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το colors magazine).