ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

ΜΗ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΜΠΛΕ

WALTER BENJAMIN

Υποστηρίζω ακράδαντα το δικαίωμα των ζώων να έχουν όχι μόνο μικρό όνομα αλλά πλήρες ονοματεπώνυμο. [Εκπνέοντας μαζί με τις λέξεις τον καπνό του τσιγάρου που είχε ρουφήξει νωχελικά προηγουμένως και είχε εγκλωβίσει στα πνευμόνια του για αρκετά δευτερόλεπτα] Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω την εξευτελιστική πρακτική να βαφτίζει κάποιος το κατοικίδιό του μόνο με ένα μικρό όνομα --συνήθως μάλιστα με ένα ανόητο υποκοριστικό. Δεν βρίσκω κανένα λόγο για τον οποίο να μη διαθέτουν και τα ζώα αυτό το προνόμιο της συνέχειας, της σύνδεσης (ακόμα και της απώλειας, αν θες) που προσδίδει το επώνυμο. Λοιπόν, αν είχα γάτα, θα την έβγαζα Ντόρα Μάαρ. [Κοιτάζοντας ψηλά και διαγώνια, σαν κάποιο αόρατο χέρι να του σήκωνε το πιγούνι] Αν όμως αποκτούσα γάτο... ναι, αν είχα γάτο, θα τον φώναζα Βάλτερ Μπένγιαμιν.


(στη φωτογραφία "Portrait of Mao" του Qiu Jie)

GOODBYE CRUEL WORLD

Έριχ Φριντ - Λήψη μέτρων
(Erich Fried – Die Maßnahmen)


Να εξοντωθούν οι τεμπέληδες
Ο κόσμος γίνεται εργατικός

Να εξοντωθούν οι άσχημοι
Ο κόσμος γίνεται όμορφος

Να εξοντωθούν οι ανόητοι
Ο κόσμος γίνεται σοφός

Να εξοντωθούν οι άρρωστοι
Ο κόσμος γίνεται υγιής

Να εξοντωθούν οι θλιμμένοι
Ο κόσμος γίνεται αστείος

Να εξοντωθούν οι γέροι
Ο κόσμος γίνεται νέος

Να εξοντωθούν οι εχθροί
Ο κόσμος γίνεται φιλικός

Να εξοντωθούν οι κακοί
Ο κόσμος γίνεται καλός

---

(Η φωτογραφία από το έργο Retreat της Seonna Hong)

Για όσους 120 χρόνια μετά την πρωτομαγιά του Σικάγο το οκτάωρο εξακολουθεί να αποτελεί αίτημα -είτε γιατί δουλεύουν 4ωρα, είτε γιατί δουλεύουν 12ωρα.
Και για όσους ψιθυρίζουν ακόμα το τραγουδάκι που τραγουδούσαν οι εργάτες τότε:
«Θέλουμε να νιώθουμε τις ηλιαχτίδες / Θέλουμε να μυρίζουμε τα άνθη / O Θεός έτσι θα το 'θελε, είμαστε σίγουροι / Θέλουμε το οκτάωρο και το εννοούμε / Eπιστρατεύουμε τις δυνάμεις μας / Aπό ταρσανάδες, βιοτεχνίες και μύλους / Oκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ξεκούρασης / Oκτώ ώρες για ό,τι λαχταρά η ψυχή μας.»

ΤΟ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ

Βρήκε ένα φθηνό συνοικιακό κατάστημα μεταχειρισμένων ηλεκτρικών συσκευών, ωστόσο, με τα λιγοστά χρήματα που είχε, το μόνο που μπόρεσε να αγοράσει ήταν ένα παλιό ασπρόμαυρο πλυντήριο. Έτσι, τα άσπρα και τα μαύρα ρούχα του μπορούσε πλέον να τα πλένει στο σπίτι, αλλά για τα έγχρωμα έπρεπε και πάλι να επισκέπτεται το καθαριστήριο της γειτονιάς του.

(Στη φωτογραφία: "Department Store, Birmingham Alabama, 1956" του Gordon Parks).

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Ζήτωωωωωω


(Η φωτογραφία από πίνακα του Arif Ozakca)

ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΔΑ

Ζήτωωωωωω

ΑΝΤΙ ΤΥΠΙΚΩΝ ΕΥΧΩΝ

Πάμπλο Νερούδα - Αργοπεθαίνει
(Pablo Neruda - Muere lentamente)

Αργοπεθαίνει όποιος μετατρέπεται σε σκλάβο της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες ρότες,
όποιος δεν αλλάζει μάρκα,
όποιος δεν διακινδυνεύει να ντυθεί άλλα χρώματα
και δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο πάνω απ' το άσπρο
και τις τελίτσες πάνω απ' τα «ι» αντί ενός στροβίλου συγκινήσεων,
εκείνων ακριβώς που ξεθάβουν τη λάμψη απ' τα μάτια,
χαμόγελα απ' τα χασμουρητά,
καρδιές στα λάθη και τα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι
όταν είναι δυστυχισμένος στη δουλειά,
όποιος δεν διακινδυνεύει το βέβαιο για το αβέβαιο
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή του
να ξεφύγει απ' τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει χάρι στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνά τον καιρό του παραπονούμενος
για την κακή του τύχη ή την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει ένα σχέδιο πριν ακόμα το αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει,
όποιος δεν απαντά όταν τον ρωτούν κάτι που ξέρει.

Ας αποφύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις,
ενθυμούμενοι πάντοτε ότι το να είσαι ζωντανός
απαιτεί μία προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η διακαής υπομονή θα μας οδηγήσει να πετύχουμε
τη λαμπρή ευτυχία.



(Η φωτογραφία είναι της Soffia Gisladottir, δημοσιευμένη στον flickr)

Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ

Ο παλιάτσος και ο ληστής.

(Η φωτογραφία δανεισμένη από εδώ).

ΤΗΛΕΠΕΡΣΟΝΕΣ

«Μπορεί να βρει κανείς ανθρώπους να κάνουν αυτή τη δουλειά για να αποφύγουν την ανεργία ή κάποια από τις μορφές της υποαπασχόλησης που καθιερώνονται στις χώρες που δεν είναι αναπτυγμένες ούτε υποανάπτυκτες, αλλά το εντελώς αντίθετο. Σ’ αυτές τις χώρες, τίποτε δεν χρησιμεύει για τίποτε και κανείς για τίποτε. Το να ζεις την ιστορία βασίζεται πάντα σε μια εικονική πραγματικότητα και συμπεριφορά. Οι χώρες αυτές θα μπορούσαν να εξαφανιστούν από το χάρτη και μόλις που θα γινόταν αντιληπτό, όλα σ’ αυτές είναι μικρά και ανεπαρκή, και μόνο αυτή η σπάνια συναισθηματικότητα που ξέρουν να αποπνέουν οι λαοί για να μην καταφύγουν στη συλλογική αυτοκτονία εμποδίζει τους κατοίκους τους από το να ριχτούν στη θάλασσα σαν αρουραίοι που τρέπονται σε φυγή εξαιτίας μιας σεισμικής κίνησης. Είναι χώρες που δεν μπορούν να κάνουν την επανάσταση ούτε να φτιάξουν έναν πραγματικό καπιταλισμό· εξαιτίας αυτών των δύο συνθηκών, οι κυρίαρχες τάξεις δεν μπορούν να είναι ούτε φιλελεύθερες ούτε δικτατορικές, αλλά ούτε μπορούν να προστρέξουν σε μια σύνθεση που, εντέλει, θα ήταν μια φιλελεύθερη παραχώρηση. Και τότε είναι εναλλακτικά δικτατορικές και λιγότερο δικτατορικές. Όλος ο κόσμος φοβάται όλο τον κόσμο, γιατί όλα είναι επισφαλή και προσωρινά, αιώνια προσωρινά, αμετακίνητα προσωρινά. Οι μειοψηφίες μετριούνται ένας προς έναν και οι πλειοψηφίες τρεις προς τρεις (αν και η τάση προς τη σεξουαλική καταπίεση και τις ασβεστωμένες προσόψεις εμποδίζει τα τρία να προοδεύσουν σαν πρωτομορφή συλλογικής ζωής). Η οικονομία αυτών των χωρών μπορεί να χωρέσει σε ένα μόνο βιβλίο των Ντέμπε και Χάμπερ και θα έφτανε ένας εξαδάκτυλος οικονομολόγος για να μπορέσει να φέρει σε πέρας τα λογιστικά του έθνους. Όσον αφορά τον πολιτισμό, καλύτερα να μη μιλήσουμε, ή μάλλον θα μιλήσουμε. Εκεί εγκαθίστανται οι κανόνες μια αγοράς comme il faut και οι επαγγελματίες του πολιτισμού καταπιάνονται με τη δημιουργία εμπορευμάτων. Τα εμπορεύματα αυτά χωρίζονται βασικά σε δύο είδη, που αντιστοιχούν σε δύο διαφορετικές κατατάξεις: άρθρα για εγκυκλοπαιδικά λεξικά και μαθήματα για εφήβους που κάνουν επαναλήψεις. Κατ’ εξαίρεση, σε μερικούς διανοούμενους με χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας τούς τυχαίνει να παρεισφρήσουν διά της φωτογραφίας τους σε ορισμένα έργα από σατινέ χαρτί όπου εμφανίζονται μαύρες με τα βυζιά τους και η γιγαντιαία γέφυρα του Μπιλμπάο. Άλλη σειρά διανοουμένων με ώρες πτήσεων μπορούν να δώσουν επτά ή οκτώ διαλέξεις σε ταξιδιωτικά μαθήματα Αμερικανών φοιτητών. Οι διαλέξεις αυτές πληρώνονται σε δολάρια.

Και όλα τα υπόλοιπα είναι μιζέρια ή, πράγμα που είναι χειρότερο, προμιζέρια ή μεταμιζέρια, οικονομική και πνευματική, και μάταιη φασιστική περιττολογία, φιλελεύθερη και μαρξιστική. Και πρέπει να δει κανείς πώς θεωρούν ως δεδομένη θεσμοποίηση αυτό που είναι αδύνατον να θεσμοποιηθεί, και ως φιλελευθεροποίηση αυτό που δεν είναι δυνατόν να φιλελευθεροποιηθεί, καθώς και τις αντικειμενικές συνθήκες ως ευνοϊκές.

Η μάνα που τους έκανε.»

(Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν
«Εγώ σκότωσα τον Κέννεντυ»
μετάφραση: Αγγελική Ξύδη
Εκδόσεις Μεταίχμιο
σελ. 92-94)

ΡΟΥΤΙΝΑ

Θα μας καταπιεί η μιζέρια.
Σκουριά στον τσίγκο θα τριφτεί η ζωή μας.
Της ψυχής μας το φως δεν θα το βρει η θάλασσα
και ο αχνός της σκέψης μας δεν θα ενωθεί στο σύννεφο.
Μόνο εν-δυο, την ατζέντα θα σκάβουμε,
ορυχείο πολύβουο με αέρα στυφό και μετάλλευμα σάπιο.
Ήλιο τον ήλιο, σκιά τη σκιά
τη ζωή μας σμιλεύουμε
όλο χαρτοπολτό και όνειρα.


[Οι λέξεις είναι το συναισθηματικό επακόλουθο μιας ημέρας με υπερβολικά πολλή κίνηση.
Η εικόνα είναι από το έργο "Untitled" του Yue Minjun (2005, λάδι σε καμβά), το οποίο εκτίθεται στη Saatchi Gallery του Λονδίνου. Περισσότερα έργα του ίδιου καλλιτέχνη εδώ.]

ΣΑΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΕ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

Έρχονται ώρες που τι να σου κάνουν πια και τα χαμόγε-
λα,
πέφτουν ένα ένα σαν τα εφτά πέπλα της Σαλώμης,
και στο τέλος απομένεις γυμνός, και τότε αρχίζουν όλα να
κραυγάζουν·
τα μάτια κραυγάζουν: εμείς είμαστε που ρουφήξαμε τόση
ομορφιά,
τα χέρια κραυγάζουν: εμείς είμαστε που συντελέσαμε στην
υποταγή,
το σώμα κραυγάζει: εγώ είμαι που συσπάστηκα στην
κτηνωδία του καλοκαιριού,
οι στίχοι διαλαλούν τα μυστικά μας,
γίναμε πια σαν ιδιωτικό ημερολόγιο σε ξένα χέρια.

Έτσι είναι, δεν ωφελούν πια τα χαμόγελα, όσο κι αν είναι
ανοιχτόκαρδα,
ούτε ωφελεί να κρατάς το στόμα κλειστό όταν όλα κραυ-
γάζουν·
και τι να την κάνεις τη διπλομανταλωμένη αξιοπρέπεια
της σιωπής
τώρα που όλοι ξέρουν ποιους ικετέψαμε, σε ποιες αγκαλιές
συσπειρωθήκαμε
κι είναι το πρόσωπό μας σα νταμάρι ρημαγμένο
κι είμαστε σαν ψημένα κάστανα που εύκολα τα ξεφλουδί-
ζει κανείς.

(Ντίνος Χριστιανόπουλος
"Ρημαγμένο νταμάρι"
Από τη συλλογή "Ανυπεράσπιστος Καημός"

"Ποιήματα"
Ιανός
Θεσσαλονίκη 2004)

[Το artwork της φωτογραφίας είναι του 3D των Massive Attack για το καινούργιο άλμπουμ των UNKLE]

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ

ΜΙΑ ΜΕΡΑ
όχι απλώς φιλιώθηκε με τη σκιά του, μα την αγάπησε στ' αλήθεια. Έκτοτε πρόσεχε να τη σέρνει συνεχώς πίσω του, τρέμοντας μη τυχόν σκοντάψει πάνω της ή μη την ποδοπατήσει. Κι έτσι τον έβλεπες να στέκεται απότομα σε κάθε αλλαγή διεύθυνσης του φωτός ή να περπατά κοφτά, στις μύτες των ποδιών του, υψώνοντας τα γόνατα σχεδόν ως το στήθος (θέαμα αλλόκοτο -σχεδόν θεατρικό).

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ
σκάλισε κατάχαμα μια κόγχη ακριβώς σαν το περίγραμμά του. Ξάπλωσε μπρούμυτα στο φρέσκο χώμα και, εφαρμόζοντας μια τεχνική πρωτόγνωρη (και, καταπώς φαίνεται, καλά προετοιμασμένη), ήδη με το πρώτο φως αγκάλιασε τη σκιά του και έκτοτε ενώθηκε μαζί της.

(στη φωτογραφία το έργο La branche (1956-1962) του υπέροχου Marc Chagall.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΣΤΕΡΗΣ ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΤΩΣΗΣ

Αρχικά επικράτησε αμηχανία ∙ έπειτα πανικός. Κανείς δεν είχε βιώσει κάτι ανάλογο. Καμία εγκυκλοπαίδεια δεν έδινε εξηγήσεις. Καμία αστρολογική πρόβλεψη δεν το στρίμωξε ανάμεσα στα ερωτικά και τα επαγγελματικά. Στις ειδήσεις οι συνήθως λαλίστατοι ξερόλες δημοσιογράφοι έστεκαν σα χάνοι.

Οι επιστήμονες από την άλλη δεν φάνηκε να εντυπωσιάζονται, ούτε να εκπλήσσονται ιδιαίτερα. Άλλωστε, είχαν ήδη προηγηθεί σαφέστατες ενδείξεις της επερχόμενης καταστροφής: ο διασταυρούμενος μακροαστρικός συντονισμός ένα χρόνο πριν και (κυρίως) οι τοξοενεργειακές ταλαντώσεις μόλις πριν από μία εβδομάδα προδιέγραφαν ξεκάθαρα τα μελλούμενα.

Η αιτία ήταν απλή: η φύση ως βιοτικό σύστημα διατηρούσε σταθερή τη συνολική της κατάσταση χάρη στην απρόβλεπτη, χαοτική διάδραση των συνιστωσών δυνάμεών της. Με άλλα λόγια, επιτύγχανε την ολική της τάξη χάρη στη δομική της αταξία. Οι επιστήμονες προειδοποιούσαν ότι η ολοένα και αυξανόμενη τα τελευταία χρόνια προβλεψιμότητα και μονοτονία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα διατάρασσε την ομαλή ροή του χρόνου (ή μάλλον, ακριβέστερα, της ανθρώπινης αντίληψης του χρόνου). Η καθημερινή επανάληψη των ίδιων ακριβώς πράξεων, την ίδια ακριβώς στιγμή της ημέρας θα μπορούσε να εκτρέψει το χρόνο από το προαιώνιο κέντρο βάρους του.

Ήδη μόλις πριν από τέσσερις ημέρες η ευστάθεια του συστήματος απειλήθηκε σοβαρά όταν επαναλήφθηκαν για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα οι ίδιες ακριβώς κινήσεις, σκέψεις και συναισθήματα την ίδια ακριβώς στιγμή από κάθε άνθρωπο στη γη. Όμως, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή η καταστροφή αποσοβήθηκε όταν ένας γέρος ψαράς στα νησιά Σαμόα, αφού ξύπνησε ακριβώς την ίδια ώρα και αφού ετοίμασε τη βάρκα του ακριβώς όπως και την προηγούμενη ημέρα, ταξίδεψε ως την ατόλη από την ίδια διαδρομή με την ίδια ταχύτητα, ωστόσο, λίγο προτού ρίξει τα δίχτυα του στο ίδιο ακριβώς σημείο, για κάποιο άγνωστο λόγο κοντοστάθηκε παρατηρώντας το χρώμα του ήλιου την αυγή και έτσι, άθελά του, απέτρεψε προσωρινά το μοιραίο.

Προχθές, όμως, ούτε αυτός, ούτε οποιοσδήποτε άλλος στη γη έπραξε, σκέφτηκε, είπε, έγραψε, ένιωσε οτιδήποτε διαφορετικό σε σχέση με την προηγούμενη ημέρα. Σαν ένα άριστα συγχρονισμένο πολυάριθμο μπαλέτο η ανθρωπότητα ακολούθησε για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα, την ίδια απαράλλαχτη ρουτίνα.

Η απόλυτη πανανθρώπινη μονοτονία –φαινόμενο πρωτόγνωρο όσο και ανοίκειο με δεδομένη την απολύτως απείθαρχη διαγωγή της ανθρωπότητας ως τις μέρες μας- διέλυσε μονομιάς συθέμελα τη συμπαντική χρονική τάξη. Για την ακρίβεια, η δημιουργία ενός στιγμιαίου χωροχρονικού ασυνεχούς ήταν αρκετή προκειμένου να κλονίσει τον ανθρώπινο χρόνο και να μετατοπίσει ελαφρώς το αισθητηριακό κέντρο βάρους του. Το αποτέλεσμα ήταν η απώλεια συγχρονισμού μεταξύ της ζώσας πραγματικότητας και της αίσθησης του χρόνου. Οποιαδήποτε μεταβολή στον εξωτερικό ή εσωτερικό κόσμο μεταδίδεται και προσλαμβάνεται κανονικά από τα ανθρώπινα αισθητήρια όργανα, ωστόσο η χρονική αντίληψη της πραγματικότητας λαμβάνει χώρα ελάχιστο χρονικό διάστημα αργότερα. Η «κατάσταση ύστερης χωροχρονικής μετάπτωσης», όπως ονομάστηκε, δίνει την αίσθηση ενός συνεχούς déjà vu, κατά το οποίο πρώτα διαισθάνεσαι ή με κάποιο τρόπο διαγιγνώσκεις τα πράγματα και λίγο μετά τα βλέπεις, τα ακούς και γενικότερα τα αντιλαμβάνεσαι με τα αισθητήρια όργανά σου να συμβαίνουν. Είναι περίπου όπως όταν παρακολουθείς μια ταινία ή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα κατά τη μετάδοση των οποίων υπάρχει τεχνική βλάβη, με αποτέλεσμα να βλέπεις πρώτα την εικόνα και σε λίγο να φθάνει ο ήχος. Το τόπι στροβιλίζεται στα δίχτυα, οι παίκτες πανηγυρίζουν στο σημαιάκι του κόρνερ και ο εκφωνητής ακούγεται ενθουσιασμένος να αναφωνεί «γκοοοοοολ!». Σιγά το νέο.

Όντως, η ζωή έγινε έκτοτε απίστευτα βαρετή. Νιώθεις ότι θα τρακάρεις και ακούς το μπαμ, προαισθάνεσαι μια πανέμορφη γυναίκα να μπαίνει στο μπαρ και τη βλέπεις να ξεπροβάλλει, ενθουσιάζεσαι από την υπέροχη γεύση του φαγητού και σε λίγο η μπουκιά μπαίνει στο στόμα σου. Ζωή χωρίς αισθητικό συντονισμό ∙ απολαύσεις σε δόσεις.

Σύντομα, ωστόσο, έγινε αντιληπτό πως για λόγο που κανείς δεν μπορούσε πειστικά να εξηγήσει μονάχα τρία πράγματα διατήρησαν απολύτως τον κοσμικό συγχρονισμό τους: το γέλιο των παιδιών, το κλάμα των τρελών και οι λέξεις αγάπης των πραγματικά ερωτευμένων. Ήταν τα μόνα πράγματα που γίνονταν αντιληπτά ακριβώς την ίδια στιγμή που συνέβαιναν ∙ ακριβώς όπως παλιά. Ο καθένας φυσικά έσπευσε να δώσει τη δική του, συμβατή με τον κόσμο του ερμηνεία. Οι φιλόσοφοι έκριναν πως πρόκειται για εκφάνσεις της άχρονης αλήθειας, οι θεολόγοι πως πρόκειται για αντανακλάσεις της απόλυτης (θεϊκής) αθωότητας, οι καλλιτέχνες πως πρόκειται για εκδηλώσεις συμπαντικής ομορφιάς, έμφυτα άσπιλες από το χώρο και το χρόνο.

Το επόμενο απόγευμα ένιωσα το τηλέφωνο να χτυπάει και σε λίγο η φωνή της με προσκαλούσε για φαγητό στο αγαπημένο μας εστιατόριο και η δική μου απαντούσε καταφατικά και έστελνε φιλιά. Όσο έτρωγα δεν χόρταινα να την κοιτάω. Παρά την πάροδο αρκετά μακρού χρονικού διαστήματος που τη σύστηνα ως «από εδώ η κοπέλα μου» και ενός σύντομου (αποτυχημένου) πειράματος κατά το οποίο τα ονόματά μας στριμώχθηκαν στο ίδιο κουδούνι, κάθε φορά που την αντίκριζα εξακολουθούσε να με καταλαμβάνει το ίδιο ανάμικτο συναίσθημα θαυμασμού και ερωτικού πόθου, ακριβώς όπως και όταν την πρωτογνώρισα Έχει υπέροχη, βαθιά φωνή (που αν τρωγόταν θα ήταν μέλι και αν πετούσε θα ήταν σύννεφο του Οκτώβρη). Έχει υπέροχα, πράσινα μάτια (που αν ακούγονταν θα ήταν κύμα και αν σκαλίζονταν θα ήταν μάρμαρο). Έχει υπέροχα, σαρκώδη χείλη (που αν μύριζαν θα ήταν φρεσκοψημένο ψωμί και αν έσταζαν θα ήταν ρετσίνι). Έχει υπέροχο, μαυρισμένο δέρμα (που αν υφαινόταν θα ήταν βελούδο και αν μοσχοβολούσε στα παζάρια θα ήταν κανέλα).

Αφού κατάπιαμε και την τελευταία μπουκιά φαγητού και στραγγίσαμε και την τελευταία σταγόνα κρασιού που πριν από λίγο είχαμε γευθεί, μου αποκάλυψε με ύφος σοβαρό αλλά μειλίχιο πως οι πρόσφατες εξελίξεις έθρεψαν μέσα της ξενιστές των σκέψεων και των συναισθημάτων της, τους οποίους, όπως κατάλαβε, φιλοξενούσε καιρό, πως πλέον συνειδητοποίησε για μας αλήθειες που προηγουμένως δεν τολμούσε να ομολογήσει, πως πια άλλαξε προτεραιότητες στη ζωή της, πως ήδη έστρωσε τους θυμικούς της χάρτες σε χώρες εύκρατες με ήλιους, λιβάδια, σπιτάκια και παιδιά, πως το αγκάλιασμα των δεικτών κοντά στα μεσάνυχτα του κοσμικού τέλους στρίμωξε τα «θέλω» της σε άλλες αφετηρίες. «Σ’ αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Θέλω να ζήσουμε για πάντα μαζί», μου ψιθύρισε κοφτά μετά από μια σύντομη παύση και απόλαυσα τη φωνή της κρυστάλλινη να πάλλεται ταυτόχρονα με την κίνηση των χειλιών της, χωρίς καμία χρονική καθυστέρηση. «Κι εγώ», της ψέλλισα. Μα όταν το άκουσε ήταν ήδη αργά.

(Η φωτογραφία είναι του πολύ καλού djdeeprub, διαθέσιμη στον flickr)

ΚΡΥΜΜΕΝΑ

Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα

να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.
Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα —
από εκεί μονάχα θα με νιώσουν.
Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία —
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει.

Κ.Π. Καβάφης
"Κρυμμένα"
Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993


(Πέρασε κιόλας ένας χρόνος που κάποια KB λέξεων και εικόνων φιλοξενούνται σε αυτό το μπλογκ...)

Οι φωτογραφίες είναι από τα έργα του René Magritte:
La condition humaine, 1933 (λάδι σε καμβά) και
Dangerous liaisons, 1926 (λάδι σε καμβά)

ΑΣΥΜΠΤΩΤΕΣ ΤΡΟΧΙΕΣ

Η άφιξη του μηνύματος στο κινητό του ήχησε με εκείνο τον παράξενο τρόπο με τον οποίο ηχούν οι αφίξεις των μηνυμάτων στα κινητά όταν κάτι σπουδαίο πρόκειται να συμβεί και τον οποίο σχεδόν κανένας ποτέ δεν παρατηρεί.

Η πρόσκληση ήταν για ωραίο μέρος, σε ωραία ώρα, με ωραία παρέα, τη λάθος στιγμή. Για διάφορους λόγους η διάθεσή του θύμιζε ηλιοτρόπιο στο γέρμα του ήλιου (αν όχι στο βάζο μετά την τρίτη εβδομάδα με το ίδιο νερό). Ωστόσο, το θεώρησε καλό οιωνό, ευκαιρία να ξεχάσει, να ξεφύγει, να ξεκουνηθεί.

Η κλήση στο τηλέφωνό της ήχησε με εκείνο τον παράξενο τρόπο με τον οποίο ηχούν οι κλήσεις στα τηλέφωνα όταν κάτι σπουδαίο πρόκειται να συμβεί και τον οποίο σχεδόν κανένας ποτέ δεν παρατηρεί.

Η πρόσκληση ήταν για όχι τόσο ωραίο μέρος, σε ωραία ώρα, με αδιάφορη παρέα, τη σωστή στιγμή. Για διάφορους λόγους η διάθεσή της θύμιζε ξέγνοιαστο καλοκαιρινό αεράκι (αν όχι κύμα γαλήνιο που ξεπλένει τις σκέψεις). Ωστόσο, το θεώρησε υπερβολή μετά από τόσες ώρες στη δουλειά και στο πανεπιστήμιο να ξαναφύγει απ' το σπίτι, να μην πέσει να ξεκουραστεί.

Τελικά, αυτή αποφάσισε να πάει.

(Αν είχε πάει και αυτός, θα είχε καθίσει στη θέση πίσω της, με κάποια αφορμή θα είχαν μιλήσει, θα είχαν συστηθεί, θα είχαν βρει κοινούς γνωστούς. Θα είχαν νιώσει έλξη ο ένας για τον άλλο, θα είχαν γελάσει με τα αστεία του, θα είχαν διηγηθεί ιστορίες. Θα αντάλλασσαν τηλέφωνα, θα ξαναέδιναν ραντεβού, θα τα έφτιαχναν. Θα έκαναν καλό σεξ, θα μάλωναν συχνά, θα πήγαιναν ταξίδια, θα έβλεπαν πολύ σινεμά, θα γράφονταν στην ομάδα φωτογραφίας, θα γνώριζαν τους φίλους του άλλου, θα μάθαιναν τα οικογενειακά του, θα του αγόραζαν δώρα. Θα τον απατούσε τρεις φορές, θα την έπιανε τη μία, θα του ορκιζόταν πως δεν ξανασυνέβη, θα τη συγχωρούσε. Θα το μετάνιωνε δυο φορές, θα της το έλεγε δέκα, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ. Θα βρίζονταν και θα θύμωναν, θα έκλαιγαν και θα φιλιόντουσαν, θα έβλεπαν αγκαλιά στην παραλία την αυγή. Θα χώριζαν όταν πια κάποιος τους θα είχε βαρεθεί, θα ξαναβρίσκονταν αραιά και πού, θα ζήλευε πολύ όταν θα την πρωτόβλεπε έξω με άλλον, θα τον νοσταλγούσε όταν θα τον έβλεπε στις παλιές φωτογραφίες. Θα την αποκαλούσε "πρώην μου" και θα μιλούσε στους φίλους του γι' αυτή φιλοσοφώντας για τη δέσμευση της σχέσης. Θα της τον θύμιζαν ανύποπτα το αγαπημένο της μπλουζάκι και το αστείο ζωάκι-μπρελόκ που θα της είχε κάνει δώρο κάποτε, τυλιγμένα σε χαμόγελα.)

Τελικά, αυτός αποφάσισε να μην πάει. Είπε να δει μία ταινία στο σπίτι. Αποκοιμήθηκε πριν τελειώσει.


(Οι φωτογραφίες είναι από έργα του υπέροχου Roy Lichtenstein, φυσικά)

ΦΡΙΚΗ

ΕΔΕΣΣΑ (του αντ-υποκριτή μας). Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη της χώρας μας παρακολουθεί την αποκάλυψη ότι 25χρονος τηλεοπτικός δέκτης βίαζε κατ' εξακολούθηση επί τουλάχιστον πέντε χρόνια δύο ανήλικα παιδάκια από την Έδεσσα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Σύμφωνα με τα στοιχεία της δικογραφίας που διέρρευσαν, ο δράστης παρέσυρε τα ανυποψίαστα θύματά του σε άσεμνες πράξεις, προσφέροντάς τους φανταχτερές εικόνες, καθηλωτική βία, ανόητα σήριαλ και λαϊκοπόπ σκυλοτράγουδα πασπαλισμένα με λακ και χρυσόσκονη --γλυκίσματα που, ως γνωστόν, ξετρελαίνουν τα μικρά παιδιά. Εκφράζονται φόβοι πως και άλλα παιδιά υπέστησαν ανάλογες αθλιότητες από τον ίδιο δράστη, ωστόσο εκτιμάται πως το "πέπλο σιωπής", που ευδοκιμεί στα επαρχιακά κλίματα με αργιλώδες έδαφος, δυσχεραίνει την αποκάλυψη της οδυνηρής αλήθειας.

Το πανελλήνιο αίσθημα αποτροπιασμού επιτάθηκε από την φρικτή αποκάλυψη πως, παρότι οι γονείς των παιδιών γνώριζαν από καιρό τις απαίσιες ασελγείς πράξεις του δράστη σε βάρος της ψυχικής ηρεμίας, της πνευματικής καλλιέργειας και κυρίως της αισθητικής των παιδιών τους, συνέχισαν να τις ανέχονται ζητώντας ως μόνο αντάλλαγμα κάποιες στιγμές χαλάρωσης μετά τη δουλειά και ησυχίας στο σπίτι, χωρίς ποδοβολητά, φωνές και καυγάδες. Οι γείτονες της οικογένειας δήλωσαν έκπληκτοι για το απίστευτο δράμα που εξελισσόταν εν αγνοία τους δίπλα στην πόρτα τους. Μάλιστα, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, που γνώριζαν τους γονείς των θυμάτων από όταν ήταν ακόμη παιδιά, δήλωσαν πως θυμούνται καθαρά τους γονείς τους να τα μεγαλώνουν διαβάζοντάς τους παραμύθια, βγάζοντάς τα βόλτα στο πάρκο και πηγαίνοντας μαζί τους βόλτες με τα ποδήλατα.

(Η φωτογραφία είναι του dElay, διαθέσιμη στον flickr)

ABOUT A GIRL

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

Κ.Π. Καβάφης
Μισή Ώρα
Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993

(Απλώς αριστούργημα.
Η φωτογραφία είναι του Maciel Goelzer, διαθέσιμη στον flickr)

ΣΕΒΙΛΛΗ - ΓΡΑΝΑΔΑ, ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Σεβίλλη - Γρανάδα, απόγευμα Αυγούστου. ()))))ΤΟΥΝΕΛ((((() Το τρένο γλιστράει στις ράγες με ταχύτητα 162 χλμ/ώρα, όπως με ενημερώνει ο φωτεινός πίνακας που προβάλλει μέσα στο βαγόνι πληροφορίες για το ταξίδι. Έξω τοπία με αμπέλια, ελιές και οπωροφόρα. ())))))Τ Ο Υ Ν Ε Λ(((((() Τ' αυτιά μου χαϊδεύει το Versions των Thievery Corporation. Οι ήχοι ορμάνε έξω από το mp3 player σαν τζίνι στοιβαγμένο για καιρό στη θήκη του, που επιτέλους λευτερώθηκε, έτοιμο να τέρψει τον αφέντη. Κυνηγοί με όπλα και σκυλιά παραμονεύουν στα περιβόλια και λίγο πιο κάτω δυο λαγοί τρέχουν να σωθούν (με το βλέμμα σου αόρατο συνοδοιπόρο και τις ευχές σου ανήμπορο σύμμαχο) απ' τον ασφυκτικά μοιραίο κλειό μιας αλυσίδας που τους θέλησε κάπου στη μέση. ()))))TOYNEΛ((((() Χωριά με σπιτάκια άσπρα, τυπικά της Ανδαλουσίας, σαν από ταινία, με καμιά φάμπρικα μικρή στις παρυφές τους. ()))))Τ Ο Υ Ν Ε Λ((((() Εξαντλώ τους νόμους των πιθανοτήτων, καθώς στο κενό κάθισμα πλάι μου εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια της διαδρομής δύο πανέμορφα κορίτσια. Προσπαθώ -μάταια- να τους πιάσω κουβέντα. Πάω να ψελίσω κάτι και (όπως συνήθως) φρενάρω, είτε αναζητώντας καλύτερη αφορμή είτε πλάθοντας στο μυαλό μου στιχομυθίες με πρωταγωνιστή εμένα κι αυτές, υπό τον περιεκτικό τίτλο "Γελοιοποίηση". ())))))ΤΟΥΝΕΛ(((((() Από την αντανάκλαση στο τζάμι εισβάλλουν ευχάριστα στο πλάνο μου οι γυμνές πατουσίτσες ενός μικρού κοριτσιού μπροστά μου, που πασχίζει τεντώνοντας τα πόδια του να αγγίξει το παράθυρο και να σκοτώσει λίγα λεπτά ανίας. Το τρένο επιβραδύνει αισθητά, καθώς, χωρίς να σταματήσει, διασχίζει το χωριό Maravillas. Προσπερνώντας το μικρό σιδηροδρομικό σταθμό τσαλακώνει τη λεία θερινή ραστώνη μιας παρέας μεσηλίκων που πίνουν ράθυμα καφέ στη σκιερή αυλή. Όλοι ξεπροβοδίζουν με τη ματιά τους το τρένο. Μόνο μια παχουλή κυρία σηκώνεται από την καρέκλα της χαμογελώντας πλατιά και, ανεμίζοντας τη γαλάζια πλαστική μυγοσκοτώστρα που κρατά, χαιρετά το θορυβώδη διαβάτη. "Buen viaje!"())))))ΤΟΥΝΕΛ(((((()
(Η πρώτη φωτογραφία του jason hightower, η δεύτερη του dave gorman -και οι δύο διαθέσιμες στον flickr)

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

"Από το πρωί που έφτασα στο σχολείο κατάλαβα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε εκείνη τη μέρα. Στην προσευχή παρατήρησα ότι και οι πέντε είχαμε ένα αντίστοιχο προαίσθημα καρφωμένο στο νυσταγμένο βλέμμα. Την τρίτη ώρα έτυχε και οι πέντε να έχουμε κενό. Ο Φώτης μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό να τον συναντήσω στις τουαλέτες. Πηγαίναμε εκεί που και που, κυρίως όταν θέλαμε να καπνίσουμε. Όχι, δεν το θεωρώ κακό ή προσβλητικό να καπνίζω δημοσίως στο σχολείο, απλώς δεν νιώθαμε άνετα. Άλλωστε κανείς μας δεν είναι συστηματικός καπνιστής. Ένα στο τόσο, όταν μας έρθει.
(...)
Στην τουαλέτα, εκτός από το Φώτη, βρήκα το Σταύρο, τη Μαρία και τη Δώρα. Είχαν λάβει και αυτοί το ίδιο μήνυμα. Είμαστε κολλητοί. Από την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε αυτό το σχολείο (πριν από τρία χρόνια) ταιριάξαμε και κάναμε παρέα. Προηγουμένως όλοι μας είχαμε αλλάξει αρκετά σχολεία. Απροσάρμοστοι. Δεν μας ενέπνεαν οι άνθρωποι, δεν μας 'σήκωνε' το περιβάλλον, τι να πω; Όταν ήρθα εδώ και τους είδα, κατάλαβα ότι με αυτούς τους ανθρώπους ταιριάζω.
(...)
Στην τουαλέτα ο Φώτης αφαίρεσε ένα πλακάκι, πίσω από το οποίο κρύβαμε συνήθως το πακέτο με τα τσιγάρα, και έβγαλε δύο τσιγάρα χασίς. Όλοι μας, εκτός από τη Μαρία, είχαμε ξαναδοκιμάσει. Εκείνη τη μέρα έκανε και αυτή. Ενώ ήμασταν στη μέση του δεύτερου τσιγάρου, είδα το Φώτη και τη Δώρα να φιλιούνται παθιασμένα στο στόμα. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε εκδηλωθεί ερωτική διάθεση μεταξύ μας. Την κόλλησε στον τοίχο και της έβγαζε τα ρούχα με λύσσα. Ήμασταν πολύ ζαλισμένοι. Ομολογώ πως βρήκα το θέαμα ερεθιστικό. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω βρέθηκα να ερωτοτροπώ με τη Μαρία. Σε λίγο μπήκε στο παιχνίδι και ο Σταύρος. Κάναμε έρωτα όλοι μαζί, ανταλλάσσοντας ερωτικούς παρτενέρ. Μόνο άντρες με γυναίκες. Όχι άντρες ή γυναίκες μεταξύ τους. Κάποια στιγμή τα κορίτσια φώναζαν τόσο που σίγουρα θα ακούστηκαν έξω. Μάλλον μαζεύτηκαν παιδιά στην είσοδο και ο διευθυντής ήρθε για να δει τι συμβαίνει. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μούδιασα ολόκληρος όταν τον άκουσα να μας καλεί να βγούμε έξω.
(...)
Όντως αντιλήφθηκα το Σταύρο να βιντεοσκοπεί με το κινητό του τηλέφωνο ένα μέρος των ερωτικών πράξεων. Δεν του ζήτησα να σταματήσει, γιατί δεν με ενόχλησε το γεγονός. Μου είπε ότι το έσβησε το βιντεάκι και τον πιστεύω, γιατί ήδη κάποια κανάλια μας πρόσφεραν 10.000€ για να τους το πουλήσουμε και τους απάντησε ότι δεν το έχει πια.
(...)
Δέχομαι πως αυτό που κάναμε δεν ήταν πρέπον. Έχω μετανιώσει. Ήδη έχω ταπεινωθεί αρκετά. Θεωρώ εύλογο να μου επιβληθεί κάποια πειθαρχική ποινή, αλλά νομίζω πως η ποινή της οριστικής απόλυσης θα ήταν άδικη και υπερβολική. Υπηρετώ ως εκπαιδευτικός στο δημόσιο σχολείο σχεδόν δέκα χρόνια και δεν έχω δώσει ποτέ αφορμή για δυσμενή σχόλια. Τα παιδιά και οι γονείς δήλωναν πάντοτε ευχαριστημένοι από τη δουλειά μου. Δεν θεωρώ ότι αποτελώ αρνητικό παράδειγμα για τους μαθητές, γιατί δεν πιστεύω ότι οι μαθητές αντλούν πρότυπα από το σχολείο. Για να το πω ωμά : χεσμένο το έχουν και το σχολείο και τους καθηγητές. Το ξέρετε καλά αυτό. Ας μην κρυβόμαστε. Τα πρότυπα τούς έρχονται έτοιμα στο σπίτι, παλλόμενα σε συχνότητα κάποιων εκατοντάδων μεγκαχέρτζ. Τους έρχονται από τον μπαμπά που βολεύτηκε στο δημόσιο από το κόμμα, από τη μαμά που λείπει στο κυνήγι της προαγωγής, από τη celebrity που τρέχει στο κυνήγι του προαγωγού.
(...)
Εννοείται ότι δεν θα το ξανάκανα. Σας είπα ήδη ότι το μετάνιωσα. Θα είναι κρίμα να χάσω τη δουλειά μου γι' αυτό. Θα μου καταστρέψετε τη ζωή. Θέλω να κάνω οικογένεια. Παιδιά."

Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ________Ο ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

(Η φωτογραφία είναι της apppleyemhungry, διαθέσιμη στον flickr)

ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ

Ι) Η βροχή ξεκίνησε απολύτως αναπάντεχα. Εντελώς ξαφνικά σύννεφα μαύρα κύκλωσαν έναν καταγάλανο καλοκαιρινό ουρανό, χωρίς κανείς να καταλάβει από πού ήρθαν ή ποιος τα προσκάλεσε.

ΙΙ) Ουσιαστικά επρόκειτο για μια καλοκαιρινή μπόρα. Καταιγίδα δυνατή, από αυτές που ξεπλένουν τα πάντα, που ξεχυλίζουν τους δρόμους, που αποδεικνύουν πως θα έπρεπε να υπάρχει και άλλη μία ταχύτητα στους υαλοκαθαριστήρες των αυτοκινήτων.

ΙΙΙ) Αυτός, ωστόσο, συνέχισε να περπατά με ρυθμό κανονικό, αδιατάραχτο, αψηφώντας τη βροχή που όλο και δυνάμωνε, στερεώνοντας το βλέμμα του σε ένα ακαθόριστο σημείο ευθεία μπροστά. Ένιωθε έντονα τις κρύες σταγόνες στο δέρμα του. Τα μαλλιά του είχαν κολλήσει στο κεφάλι, προδίδοντας ταυτόχρονα μια κάποια αραίωση σε αρχικό στάδιο. Νερό έσταζε στο πρόσωπό του. Η μπλούζα του είχε βαρύνει τόσο απ' το νερό, ώστε κρεμόταν σχεδόν ως πάνω απ' τα γόνατά του. Το παντελόνι του κολλούσε στο δέρμα και σε κάθε του βήμα ένιωθε ένα ρυθμικό φλαπ-φλαπ στα παπούτσια του, που είχαν πλημμυρίσει.

IV) Η βροχή δυνάμωσε ακόμα περισσότερο -τόσο που η κυκλοφορία αυτοκινήτων και πεζών ήταν παντελώς αδύνατη. Οι λυσασμένες ριπές του νερού άρχισαν να σχίζουν τα ρούχα του και σε λίγο τα τίναξαν με ορμή στο οδόστρωμα. Αυτός συνέχιζε να βαδίζει, αν και γυμνός.

V) Όμως, η βροχή όλο και δυνάμωνε. Το δέρμα του άρχισε να μαλακώνει και να φουσκώνει. Σε λίγο η σάρκα του έλιωνε. Διαλυόταν σα λάσπη. Χυνόταν γύρω του, όπως σπορπίζει στο χέρι σου μια χούφτα άμμος που βγάζεις απ' το βυθό της θάλασσας. Τελικά έμεινε σκέτη η ψυχή του να βαδίζει ακάθεκτη. Μια ψυχή στιλπνή και κρυστάλλινη, που βυθιζόταν σε μια κουρτίνα από νερό.

VI) Και όσο η βροχή αγρίευε διέκρινες πια μονάχα δεκάδες φυσαλίδες, που δεν μπορούσες να πεις με σιγουριά αν σχηματίζονταν πάνω του (απ' τις σταγόνες που γλιστρούσαν) ή αν ήταν μέσα του (κουσούρια της κατασκευής). Καταμεσής του δρόμου, συνέχιζε να βαδίζει, ώσπου με αφύσικη ένταση, τόση ώστε ακόμα και το νερό της βροχής να καμπυλώνεται ελαφρώς στο σημείο του στόματός του, φώναξε:

"Βρέξε, ρε πούστη! Βρέξε! Βρέξε όσο θές! Πόσο θα ρίξεις; Εεεεεεεεεεεεεεεεεεε;"

(Η πρώτη φωτογραφία είναι του antimethod, η δεύτερη του y entonces -και οι δύο διαθέσιμες στον flickr.)

ΜΑΜΑ...

Ενα φρικτό οικογενειακό μυστικό έκρυβε επί δύο ημέρες η μονοκατοικία που βρίσκεται στην παραλία της Αυλίδας. Αποκαλύφθηκε όταν οι αστυνομικοί του τοπικού τμήματος ειδοποιήθηκαν από συγγενείς να σπεύσουν σε βοήθεια. Οπως όμως αποδείχτηκε ήταν ήδη πολύ αργά... Το πρωί του Σαββάτου και έπειτα από έναν έντονο διαπληκτισμό, ο 48χρονος γιος της οικογένειας δολοφόνησε χτυπώντας με ένα κρυστάλλινο βάζο την 71 ετών μητέρα του, μπροστά στα μάτια του παραπληγικού και ανήμπορου να αντιδράσει πατέρα. Ο μητροκτόνος σε κατάσταση σοκ παρέμεινε δύο ολόκληρες ημέρες πλάι στο άψυχο σώμα της νεκρής μητέρας και εντοπίστηκε εκεί από τους αστυνομικούς 48 ώρες μετά. Συγγενείς και κάτοικοι της περιοχής ανέφεραν στην Αστυνομία ότι το τελευταίο διάστημα υπήρχαν συχνοί καυγάδες στην οικογένεια. Αποκάλυψαν, επίσης, ότι ο 48χρονος δράστης είχε πρόσφατα χάσει τη δουλειά του, ενώ πριν από λίγες ημέρες είχε εκδοθεί το δεύτερό του διαζύγιο.



Πάνω, "Duck Duck Goose", Dana Ellyn (acrylic on canvas)
Κάτω, "Hellbound3", Matt Sesow (oil on chipboard)

ΕΞ ΑΡΠΑΓΗΣ ΚΑΙ ΑΚΡΑΣΙΑΣ

Αντιγράφω από το σημερινό φύλλο του ΒΗΜΑτος (σελ. Α35 - στήλη "fax"):

"ΜΑΔΡΙΤΗ. Η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε να σταματήσει την απευθείας κρατική χρηματοδότηση προς την Καθολική Εκκλησία, σε μια προσπάθεια να μειώσει την ισχύ και την επιρροή της στην κοινωνία της χώρας. Το μέτρο έχει τη συναίνεση της ηγεσίας της Εκκλησίας και διαδέχεται την απόφαση του ισπανού πρωθυπουργού Χοσέ Λουίς Ροντρίγεθ Θαπατέρο να σταματήσει η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα αποζημιώσει την Εκκλησία για την διακοπή της επιδότησης, που έφτασε πέρυσι τα 30 εκατ. ευρώ με την αύξηση του μέγιστου αφορολόγητου ποσού για δωρεές προς αυτή."

Στην Ισπανία η Καθολική Εκκλησία είναι πανίσχυρη, οικονομικά εύρωστη και αρκετά δημοφιλής.

-Το ίδιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα.

Στην Ισπανία η Καθολική Εκκλησία συναίνεσε στην διακοπή της απευθείας κρατικής χρηματοδότησης και άλλων προνομίων της, συνειδητοποιώντας προφανώς πως -τρεις αιώνες μετά τον Διαφωτισμό- ήρθε η ώρα να προσαρμοσθεί προς τις θεμελιώδεις αρχές ενός αστικού κράτους.

-Στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία ακόμη δεν παραδέχεται καν τον Διαφωτισμό.

Στην Ισπανία η νέα κυβέρνηση υπό τον Θαπατέρο ,παρά τις όποιες αντιδράσεις ή επιφυλάξεις, έθεσε γρήγορα και αποτελεσματικά σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, με σκοπό να προσαρμόσει τη χώρα του στις σύγχρονες απαιτήσεις.

-Στις Ελλάδα βαφτίζονται "μεταρρυθμίσεις" μέτρα που απαντούν σε ανάγκες του 1950 (δυστυχώς η πρόσληψη χιλιάδων αγροφυλάκων είναι μάλλον το πιο ανώδυνο από αυτά). Οι (μεσοπρόθεσμα πλήρως ανταποδοτικές) δαπάνες για την παιδεία και την έρευνα
κινούνται σε εξοργιστικά χαμηλά επίπεδα, ενώ η συμβολή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στο συνολικό ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας θα έπειθε κάποιον πως η Ελλάδα βρίσκεται μακριά από θάλασσα και "βλέπει" ήλιο δέκα μέρες το χρόνο. Τα ποσοστά διείσδυσης στην οικονομία και διάδοσης στον γενικό πληθυσμό των γρήγορων δικτύων και των νέων τεχνολογιών στρογγυλοκάθονται στις τελευταίες θέσεις μεταξύ των αναπτυγμένων (και πολλών αναπτυσσόμενων) χωρών, την οικονομία "τρέχουν" οι (χωρίς κανένα πολεοδομικό σχεδιασμό) νέες οικοδομές, οι καφετέριες και οι τράπεζες με την ληστρικά υψηλή (και ελάχιστα παραγωγική) κερδοφορία, η εκκλησία συγκυβερνά και ορκίζει ανώτατους δικαστές, ο δημόσιος τομέας συνεχώς διογκώνεται, ενώ τα κρατικά κανάλια "επενδύουν" δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στην τηλεοπτική μετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων που είναι εξίσου βαρετοί με την μαγνητοσκοπημένη εκπομπή του κ. Πόλυ στο TV ΤΙΜΕ, ο οποίος πουλάει καθαριστές πατάτας και λοιπά gadget, αλλά τουλάχιστον αυτός έχει πλάκα και μας βγαίνει τσάμπα.

Por donde saldra el sol?, που λέει και ο Manu.


Επάνω, "Hobby horse", της Dana Ellyn (oil on masonite)
Κάτω, αμέριμνοι νεοέλληνες απολαμβάνουν το μπάνιο τους στην (βαλτωμένη) ελληνική πραγματικότητα

ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΕΙ

Το 1965 έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, για να σπουδάσει νομικά. Σύντομα αναπτύσσει έντονη συνδικαλιστική δράση και γίνεται ευρύτερα γνωστός μεταξύ των φοιτητών (αλλά και των ασφαλιτών). Με την επικράτηση της 'Επαναστάσεως' στη χώρα, του διαμηνύουν να φύγει το συντομότερο δυνατό.

Το φθινόπωρο του 1967 τον βρίσκει στο Παρίσι όπου συνεχίζει τις σπουδές του. Ήδη από τα πρώτα εξάμηνα εκεί συμφοιτητές και καθηγητές αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του ένα "παιδί-θαύμα". Η επίδοσή του στα μαθήματα είναι πραγματικά εντυπωσιακή, ενώ σύντομα μελέτες του δημοσιεύονται στα πιο έγκυρα νομικά περιοδικά της Γαλλίας. Τον Μάη του '68 πρωτοστατεί στις φοιτητικές εξεγέρσεις. Στην περίφημη φωτογραφία της γενικής συνέλευσης στο κεντρικό αμφιθεατρο της Σορβόννης απεικονίζεται να πλαισιώνει, μαζί με τον Cohn-Bendit, τον Sartre στο βήμα του ομιλητή.

To 1969 φεύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, φιλοξενούμενος ενός αμερικανού συμφοιτητή και φίλου του. Συμμετέχει στο φεστιβάλ του Woodstock, ταξιδεύει πολύ, διαβάζει και γνωρίζει σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους της εποχής. Την άνοιξη του '71 επιστρέφει στο Παρίσι, προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Εκεί συνδέεται με δεσμούς στενής φιλίας με τον Jim Morrison, ο οποίος την ίδια περίοδο έχει αφήσει τις Η.Π.Α. για τη γαλλική πρωτεύουσα. Συχνάζουν στο Cafe de Flore και στο Rock'n'Roll Circus. Επισκέπτεται σχεδόν καθημερινά το σπίτι στον αριθμό 17 της οδού Beautreillis, όπου περνούν ατελείωτες ώρες συζητώντας ή γράφοντας. Το τηλέφωνό του είναι ένα από αυτά στα οποία στις 3 Ιουλίου του '71 θα αντηχήσει η στριγγή φωνή της Pamela, που σε απόγνωση τον καλεί να πάει επειγόντως στο σπίτι, ώστε τελικά πίσω από τη σπασμένη πόρτα του μπάνιου να αντικρίσει τον Jim νεκρό.

Λίγους μήνες μετά επιστρέφει στις Η.Π.Α., όπου αφοσιώνεται στην επιστήμη του. Μεταπτυχιακό στο N.Y.U., διδακτορικό στο Berkeley, σπουδαίο συγγραφικό έργο και ακαδημαϊκή καριέρα στο Harvard, την οποία σύντομα εγκαταλείπει, μην αντέχοντας τον ακαδημαϊσμό και τον αφόρητο ανταγωνισμό που συνάντησε. Επιστρέφει στη Νέα Υόρκη, όπου ασχολείται κυρίως με τη συγγραφή νομικών δοκιμίων, αλλά καταπιάνεται λίγο και με την τέχνη. Συχνάζει σε στέκια καλλιτεχνών και οι παρέες του περιλαμβάνουν μερικούς από τους επιφανέστερους ανθρώπους της τέχνης. Κάποιοι από τους διασημότερους ζωγράφους, μουσικούς, αρχιτέκτονες, λογοτέχνες και σκηνοθέτες της εποχής θα παραδεχθούν δημοσίως την επίδραση που άσκησε ο συγχρωτισμός μαζί του στο έργο τους.

Σταδιακά αρχίζει να απομονώνεται. Γίνεται λιγομίλητος και εσωστρεφής. Παντρεύεται μια νεαρή άσημη αμερικανίδα φωτογράφο και αποκτά μαζί της παιδιά. Η οικονομική του κατάσταση -που ποτέ άλλωστε δεν υπήρξε ανθηρή- πάει από το κακό στο χειρότερο. Αρνείται πεισματικά να εργασθεί σε μεγάλη εταιρία, ενώ ήδη από παλιά είχε ξεγράψει το πανεπιστήμιο ως πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης. Τελικά εγκαθίσταται στη μικρή επαρχιακή πόλη καταγωγής της γυναίκας του, όπου απασχολείται ως μεταφραστής. Εκεί παραμένει επί αρκετά χρόνια.

Σε κάποια από τις πρόσφατες επισκέψεις του στην Ελλάδα συναντά παλιούς του φίλους και συμφοιτητές. Πολλοί από αυτούς ασχολούνται ενεργά με την πολιτική -ορισμένοι έχουν αναλάβει και υπουργικό χαρτοφυλάκιο. Του προτείνουν να επιστρέψει στην Ελλάδα σε υψηλόβαθμη θέση του δημόσιου τομέα. Το όνομά του στην πατρίδα παραμένει θρυλικό. Την πρώτη φορά αρνείται. Όπως και τη δεύτερη. Επειδή, όμως, ως γνωστόν, δύο αρνήσεις ισοδυναμούν με μία κατάφαση, στην τρίτη πρόταση απαντά θετικά. Μετακομίζει στην Αθήνα και αναλαμβάνει καθήκοντα σε νευραλγικό πόστο.

Δύο χρόνια αργότερα, τα σε βάρος του στοιχεία δύσκολα πια επιδέχονταν αμφισβήτησης. Είχε δεχθεί -έναντι προσθήκης στον τραπεζικό του λογαριασμό αρκετών ψηφίων- να συμπράξει ως εκπρόσωπος του ελληνικού δημοσίου στην κατάρτιση σκανδαλώδους σύμβασης προμήθειας με πολυεθνικό όμιλο επιχειρήσεων.

Όταν πήγαν να τον συλλάβουν, τον βρήκαν ξαπλωμένο δίπλα στην πισίνα της νεόδμητης βίλας του να διαβάζει τη Liberation και να κρατά σημειώσεις. Ενώπιον του Εισαγγελέα, όπου οδηγήθηκε για να απολογηθεί, εμφανίσθηκε χωρίς δικηγόρο και κατέθεσε μόνο μία λευκή κόλλα χαρτί στην οποία ιδιοχείρως, χρησιμοποιώντας το ίδιο πενάκι που του είχε στείλει ως δώρο η μάνα του τα πρώτα Χριστούγεννα που περνούσε μόνος του στο Παρίσι, έγραψε:

"Δεν αξίζω κι εγώ ένα σπίτι της προκοπής;"

(Στη φωτογραφία, "Medic", του Matt Sesow, acrylic/mixed on bristol paper)

ΠΩΛΕΙΤΑΙ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ

ΠΩΛΕΙΤΑΙ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ.
ΧΥΜΑ ΚΑΙ ΕΜΦΙΑΛΩΜΕΝΗ. ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΟΝΤΕΛΑ.
ΙΔΑΝΙΚΗ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΩΝ, ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΕΜΠΟΔΙΩΝ, ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΕΠΟΠΟΙΙΕΣ, ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΕΣ, ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ, ΗΡΩΙΣΜΟΥΣ.
ΑΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΓΚΙΑ, ΠΑΡΑΓΕΙ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΦΡΑΠΕ, ΑΝΕΡΓΙΑ, ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, ΚΑΙΕΙ ΣΗΜΑΙΕΣ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ, ΚΑΤΑΠΑΤΑ - ΚΑΙΕΙ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΞΕΚΛΗΡΙΖΕΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
ΑΝ ΣΥΝΔΥΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ, ΤΑ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΥΣΟΠΟΙΚΙΛΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΚΑΙΕΙ ΒΙΒΛΙΑ, ΣΠΑΕΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ, ΛΕΕΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΦΛΕΒΙΤΙΔΑ, ΚΙΡΣΟΥΣ ΚΑΙ ΡΑΓΑΔΕΣ.
ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΔΕΚΤΗ ΣΕ ΜΕΤΡΗΤΑ, ΨΗΦΟΥΣ, ΤΗΛΕΘΕΑΣΗ Ή ΚΕΡΑΚΙΑ.
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ (ΟΠΩΣ Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΔΗΘΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΝΤΟ ΔΙΑΦΟΡΑ, Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΤΑΧΑ ΥΠΕΡΚΑΛΥΠΤΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΝΤΩΝ Ή ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ).
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ: Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΕΝΟΡΙΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΑΣ ΚΑΝΑΛΑΡΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΟΛΕΨΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ Ή ΣΑΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕ ΕΥΝΟΪΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ.


(Artwork δανεισμένο από το Wooster Collective)

ΒΕΒΑΙΟΣ ΠΝΙΓΜΟΣ

Στα τρίμματα του καλοκαιριού προσπαθώ να στριμώξω τις διακοπές μου. Οι έγνοιες μου οι πενθήμερες κουρνιάζουν στο συρτάρι. Στους αρμούς των σκέψεών μου φυτρώνουν θάλασσες και ήλιοι. Οι σκληρές γραμμές της αντζέντας μου καμπυλώνουν γλυκά σε μεσημβρινούς και παράλληλους . Τελικά οι διακοπές , πιο πολύ κι από ανάγκη , είναι προσδοκία.

(Αυτό το stencil, όπως και άλλα πολύ όμορφα δείγματα εφήμερης τέχνης του δρόμου, φιλοξενούνται στο wooster collective.)

* THE LIGHTHOUSE *

I keep walking
and I keep walking
to the lighthouse
* to the lighthouse *

I keep walking
and full moon is shining
to the lighthouse
* to the lighthouse *

I keep walking
and wind is blowing
to the lighthouse
* to the lighthouse *

I keep walking
and my sight is buried
in the lighthouse
* in the lighthouse *

I keep walking
but you 're still missing

you 're the lighthouse

*you 're the lighthouse*

(Η φωτογραφία είναι του Nightdriver, διαθέσιμη στον flickr)

IF THEY COME FOR YOU IN THE MORNING

Αλληλεγγύη. Σου λέει κάτι; Βοήθεια στον αδύναμο. Στον αδικημένο. Σε κάποιον που δεν ξέρεις. Που ούτε πρόκειται να γνωρίσεις ποτέ. Τελικά, βοήθεια στην ψυχή σου. Στη συνείδησή σου. Που σε γαργαλάει. Ή όχι; Θα δείξει...

(Η τέχνη του δρόμου είναι ούτως ή άλλως συναρπαστική. Διάφορες ομάδες ακτιβιστών-καλλιτεχνών, όμως, όπως οι Street Art Workers και άλλοι, παράγουν μια μορφή στρατευμένης τέχνης πολύ ενδιαφέρουσα. Πολιτικά στρατευμένη τέχνη σύγχρονη και ρομαντική, (ελπίζω) όχι σαν αυτή που στρογγυλοκαθίζει κώλους σε βουλευτικά έδρανα και περιφέρει ευαισθησίες στους τηλεμαραθώνιους.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Η ΒΟΜΒΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΒΟΜΒΑ

Το φοβερό είναι πως μια βόμβα που "σκοτώνεται" δίπλα σε έναν άνθρωπο θα "γεννήσει" έναν άνθρωπο - βόμβα, που θα σκοτωθεί δίπλα σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι θα πατήσουν το κουμπί προκειμένου να εκτοξευθεί μία βόμβα, η οποία θα οπλίσει τον άνθρωπο - βόμβα που θα τους σκοτώσει.

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΚΥΡΙΟΣ

ΤΑ ΠΕΝΑΛΤΙ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ

Στο περιοδικό Slate δημοσιεύθηκε ένα ενδιαφέρον (όσο και επίκαιρο λόγω μουντιάλ) άρθρο για την εφαρμογή της Θεωρίας των παιγνίων στα χτυπήματα πέναλτι. Δηλαδή, η επιστημονική επιβεβαίωση όσων οι "επιστήμονες" της κερκίδας και του καφενείου συζητούν εδώ και χρόνια!

(Η φωτογραφία είναι του πολύ καλού Jan von Holleben.)

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη«ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.
Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.
Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :
Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και
Μεγάλος Ερωτικός.


(Υπέροχο δείγμα λόγου και σκέψης ενός υπέροχου ανθρώπου.

Κείμενο και φωτογραφία δανεισμένα από την ιδιαιτέρως προσεγμένη επίσημη ιστοσελίδα Μάνου Χατζιδάκι.

Με αφορμή την ωραία συναυλία - αφιέρωμα στο Μ. Χατζιδάκι της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης , που έλαβε χώρα την Τετάρτη 21 Ιουνίου 2006 στο Θέατρο Γης υπό τη διεύθυνση του κ. Μίλτου Λογιάδη και με τη συμμετοχή της κας. Σαββίνας Γιαννάτου, του κ. Αλκίνοου Ιωαννίδη και του κ. Δώρου Δημοσθένους.)